Felaketın Kadınları...

Bu felaketin bir de kadınları var... En büyük acıyı belki de onlar yaşıyor... Kimileri ağıtlar yakıyor... Kimileri de oğlu için  ''belki yararı olur''  diye tırnaklarıyla toprak kazıyor... Umutlar tükendi açıklamaları gelse de umudunu yitirmeyen bekleyenler de  bir tek onlar...

Onlar anne, kardeş, eş... Onlar kadın....

Tüm türkiye karamanda'ki maden faciasıyla bir kez daha ağladı... Ancak o madenin bir de kadınları vardı... Yürekleri yanan  felaketin kadınları

Bir anne... Yüreği ağzında ''oğlun yaşıyor , kurtuldu'' haberini bekliyor... Bir yandan da belki yardımı olur diye toprağı elleriyle kazıyor... Suyun tahliyesi daha kolay yapılsın, oğlu hemen kurtulsun diye

O kadınlar için çaresizlik,acı,ızdırap büyük...

Bir diğer anne de bakana yalvarıyor... ''ne olur diyor kurtarım oğlumu" diye... Oğlu için ağıt yakıyor

Dile kolay.... O madene tonlarca su girdi... Bu anne de oğlum yüzme bilmez ne yapar nasıl yaşar diye yakınıyor...  Sözlerin ağırlığı  türkiye'yi bile aşacak cinsten

O madende ilk işi günü olanlar da vardı...

Eşi yalvardı.. Gitme dedi.. Dinlemedi kendini.. Eşini dinleseydi şimdi belkide dizlerinin dibinde, karısını çocuklarının yanıbaşında oalcaktı

O faciayı en iyi özetleyen kelimeler ise acılı eşin ağzından bir bir dökülüverdi...  ''Maaş yok, servis yok, ekmek yok... Sıra canına gelmişti onu da aldılar''

Bir de babalarını dört gözle bekleyen evlatlar var... Babam nerede diye soruyorlar... İşte o soru boğazı düğümlüyor...

Mutluluk ve acıyı aynı anda yaşayanlarda var... Kocasının maden faciasını öğrendiği gün doğum yapan bu anne gibi.. Ve oda şimdi dört gözle gelecek iyi bir haber bekliyor